ნინო

Posted: ნოემბერი 10, 2013 | ავტორი: | Filed under: განწყობა წყობა ბა... :) | Tags: , , , , | 8 Comments

“ბავშვები საერთოდ, ბევრს ფიქრობენ სიკვდილზე. თანაც, დიდებისგან განსხვავებით, არამარტო აშინებთ საკუთარი სიკვდილის წარმოდგენა, არამედ, რაც არ უნდა უცნაურად მოგვეჩვენოს, სიამოვნებთ კიდეც. უფრო სწორედ, საკუთარი სიკვდილის წარმოდგენა კი არ სიამოვნებთ, არამედ მათი სიკვდილით შეძრწუნებული და გულმოკლული ახლობლებისა. ახლობლების უცილობელ სიყვარულში დარწმუნება ანიჭებთ ბავშვებს ენით უთქმელ უდიდეს სიამოვნებას. ისინი განუწყვეტლივ მოითხოვენ ამ სიყვარულის დადასტურებას, ყველგან და ყველაფერში ამ სიყვარულის აღმოჩენას ცდილობენ და იმდენად ძლიერია მათი სურვილი და მოთხვონილება, ძალაუნებურად იწყებენ სიკვდილზე ფიქრს, რადგან სიკვდილი ყველაფერზე უკეთესად გამოკვეთს და გამოაჩენს ხოლმე გრძნობებს, რომელსაც ისინი დაეძებენ და რომელიც სიკვდილის გამოჩენამდე სხვა წვრილმანსა და უმნიშვნელო გრძნობებშია გათქვეფილი.” 

ოთარ ჭილაძე.

ყველაფერი არის მარტივი.

ყველაფერი არის ჩუმი.

ხოდა, ხშირად უთხარით თქვენს შვილებს, დებს, ძმებს, დედებს, მამებს, მეგობრებს, ახლობლებს და საერთოდ ვისაც გინდათ, რომ ძალიან გიყვართ და თქვენთვის ძვირფასები არიან.

მარტო კი არ უთხრათ, აგრძნობინეთ.

თორე, ერთხელაც, მარტო წარმოდგენა აღარ დააკმაყოფილებთ.

ადგებიან, ჩაუყვებიან “თელავის ქუჩებს” და ჩუმად წავლენ “მუხათწყაროს ტყეში”…

როცა მზე ჩამოაღწევს ტოტებს შორის

Posted: სექტემბერი 26, 2012 | ავტორი: | Filed under: განწყობა წყობა ბა... :) | Tags: , , , , , , | 4 Comments

…მოვედი დაცლილი, დალეული, გამოფიტული, ჩამოფხრეწილკედლებიანი.

და მე ვარ მთლიანად იმედგაცრუება! ერთი დიდი იმედგაცრუება!

მტკივა.

.. არც სიყვარულია მიზეზი, არც მეგობრობა, არც არჩევნები, არც აქციები, არც ცოცხი…

არც ერთი ცალკე და ყველაფერი კი ერთად!

დ ა ვ ი ღ ა ლ ე !!!

და ვგრძნობ თითქოს ისე მარტო ვარ ახლა, როგორი მარტოსულიც არასდროს ვყოფილვარ მთელი ცხოვრების მანძილზე…

ჩემს თმაში ვპოულობ 3 ცალ ღერ ჭაღარას.

თვალებში ვერ ვპოულობ ნაპერწკლებს.

ვიღიმი მხოლოდ ტუჩებით.

ვეხმიანები ყოველდღე მეგობრებს და ვნახულობ, რომ ვიგრძნო.

ვეძებ  და ვეძებ.  ვპოულობ და ვფიქრობ რომ ჯობდა არ მომეძებნა.

დ ა ვ ი ღ ა ლ ე !!!

მინდა თვალებდახუჭული ვგრძნობდე მზეს სახეზე და ბეჭებზე მიწას.

მინდა მციოდეს, მშიოდეს, წვიმდეს, ვსველდებოდე, მზე გამოდიოდეს, ვშრებოდე, მიღამდებოდეს, მტკიოდეს, სისხლი მდიოდეს, მწყუროდეს, წყალს ვპოულობდე, მტკიოდეს, მტკიოდეს, მტკიოდეს…

და მაინც ვიღიმოდე, არამხოლოდ ტუჩებით ვიღიმოდე!..

 

….და  ვიყვირებდი ხმამაღლა.

და ვიტკენდი იოგებს.

და დავიცლებოდი.

და ავივსებოდი.

გ ა ვ ი ღ ი მ ე ბ დ ი –

…როცა მზე ჩამოაღწევდა ტოტებს შორის…

მზიანი პოსტი, მერე რა რომ თოვს…

Posted: ნოემბერი 27, 2011 | ავტორი: | Filed under: მზიანები, შენ გწერ :), ჩე_მზე | Tags: , , , , | 2 Comments

”მომენატრა ერთი შენებური, მზიანი პოსტი..”   

თითები გაყინული მაქვს.. გარეთ თოვს..  და მე არაგამართულქართულად დამთბა ❤

დაბრუნებისთვის კი  ეს ერთი წინადადება საკმარისი იყო…

დ ა ვ ბ რ უ ნ დ ი . . .

იმდენაც ჩემი ხარ და იმდენად მიყვარხარ…..

ისეთი ახლო ხარ და თან შორი…

ისე მინდა ბედნიერი იყო და ისე ვიღუშები, როცა მეუბნები რომ დაიღალე, მოგბეზრდა და უბრალოდ გინდოდა  პატარა ლამაზი სიყვარული, თუნდაც საერთოდ არ ეთქვა, რომ უყვარხარ…

აგრიე და ავირიე მეც.

და ისე მინდა, იმდენად, ისე უაზროდ რომ მზე იყოს!

გარეთ..

ჩემთან..

და შენთან…

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

რა მინდოდა, ამით მეთქვა?..

უბრალოდ, დავბრუნდი.

და ეს    ”გეძღვენა მხოლოდ შენ!”  : )

22 წლის შემდეგ…

Posted: ოქტომბერი 13, 2011 | ავტორი: | Filed under: მზიანები | Tags: , , | 11 Comments

 ❤

    გვერდით ოთახში დედიკო მამას ტელეფონზე ელაპარაკება…….

……………………

…მეც მინდა ერთად ცხოვრების 22 წლის შემდეგაც ასე მიყვარდეს და ასე ვუყვარდე!..

❤

რა მესიყვარულება

Posted: მარტი 17, 2011 | ავტორი: | Filed under: განწყობა წყობა ბა... :), ჩე_მზე | Tags: , , , | 10 Comments

შემოგაზაფხულდა…

შემომზეურდა და ამაფორიაქებს მალე ვიცი.

მემილიონჯერ მომანდომებს გავვარდე გარეთ და ვიბოდიალო მზიან ქუჩებში. მომანდობეს “არა-მარტო” ბოდიალს..

მაგრამ, როცა დავფიქრდები, ვხვდები, ასეც მშვენივრად ვარ!

მეტად თავისუფალი, უფრო მეტად დამოუკიდებელი!

ვაკეთებ იმას, რაც მსიამოვნებს და მომწონს.

არ ვარ 24 საათი მობილურს ჩაფრენილი იმის მოლოდინში, თუ როდის მომწერს მესიჯს!

არც ლექციებს შორის შუალედებს ვანაწილებს შეხვედრებისთვის.

არ ვფიქრობ იმაზე,  რა ვუყიდო დაბადების დღეზე. (და სხვათა შორის, არა მარტო მას…)

და არც აუცილებლობა მოითხოვს, ვიყო “მის” მეგობრებთან, რომლებთან ერთადაც ყოფნა არ მსიამოვნებს!

შემიძლია გავეპრანჭო ყველა ბიჭს და არ ვიფიქრო იმაზე რომ რაღაცას ვაშავებ!

შემიძლია უფრო ორგანიზებულად მოვეკიდო სწავალს და უფრო ხშირად ვნახო მეგობრები (თუნდაც იმ ავადსახსენებელი ლექციებს შორის შუალედების დროს.)

არ ვინახავ მობილურში “მიყვარხარ.. ❤  ჩემიიიი…  :*  ვგიჟდები.. ❤  სიცოცხლე ხარ.. ***  ერთადერთი.. :* ” და ა.შ.  მსგავსი სიტყვებით გამოტენილ მესიჯებს და ჩემი განუყრელი მობილურიც აღარ მეუბნება memory full-ო.

ხო, ამაზე გამახსენდა, ჩემი კომპიუტერიც არანაკლებ მადლობელია, სურათების წაშლასთან ერთად რამდენიმე KB-ის გამოსუფთავების გამო 🙂

სახლში მოსვლას საღამოობით ისევ ვიგვიანებ, მაგრამ ახლა ვიცი, რომ მიზეზის კითხვისას არ მოვიტყუები და თამამად ვიტყვი  “რეპეტიციაზე ვიყავი”-მეთქი და ამიტომ ძველებურად არც სინდისი მქენჯნის ჩემი ტყუილების გამო.

კიდე რამდენი მიზეზის ჩამოთვლა შემიძლია, მაგრამ ვიცი გამოხტებიან მავანნი და მავანნი და ერთი გემრიელად მიმლანძღავენ არარომანტიკულობისა და უგრძნობელობის ბრალდებით  ( ნეტა მიცნობდნენ.. : ) )

ხოდა, აბა ახლა თქვენ მითხარით, რა მესიყვარულება : )

და საერთოდაც,  რა საჭიროა სხვა..  როგორც ერთ ლექსში ვამბობ,

“მე მზესთან ერთად ღიმილით ვივლი!..”

“ჩემი საწყალი სიყვარული”

Posted: თებერვალი 4, 2011 | ავტორი: | Filed under: ჩემეული ჩანახატები... :), problem... | Tags: , , , | 17 Comments

მარი დაფრინავს.

თვალები უციმციმებს და ხშირ-ხშირად მეუბნება:  “საალ მიყვააააარს!”

მესიჯებს მაკითხებს:    “მიყვარხარ.. ჩემი ცხოვრება ხარ.. ერთადერთი.. ჩემი..”

არაფერს ვამბობ, უაზროდ ვიღიმი და ვცდილობ ირონია არ გამეპაროს ტუჩის კუთხეებიდან..

ვფიქრობ რომ სისულელეა.. ბავშვობა.

გამაჟრჟოლა – უკვე ეჭვი შემეპერა მის არსებობაში! : |

თითქოს ჩემს აზრებს კითხულობსო მეუბნება: “სალ მეშინია..”

ვეუბნები, რომ ნუ ფიქრობს სისულელეებს, რომ ყველაფერი ძალიან ლამაზად იქნება და ძალიან დიდხანს იქნებიან ერთად,  რომ ჩემი მაგალითი  არ გამოადგება…

ჩუმად მეკითხება  –  “თქვენც ხომ გიყვარდათ ერთმანეთი, მაგრამ..”

უბრალოდ ვუღიმი. რა უნდა ვთქვა..

………………………………………………

2 დღის შემდეგ:    “სააალ როგორ ხარ? აუ ძალიან ცუდად ვარ! მე და ბექა დავშორდით. არაფერი  მკითხო ოღონდ. ხო ვამბობდი… ცუდად ვარ..”

 

…..მაშინ იყო მეორედ რომ გამაჟრჟოლა.

 

მეშინია..

მზე მინდა!..

Posted: ოქტომბერი 17, 2010 | ავტორი: | Filed under: მზიანები, ჩუმი მზიანი ლექსები... | Tags: , , , , , | 5 Comments


ვეღარ გავუძლებ ალბათ ამ ტკივილს

დაუსრულებეს, ოდნავ ნაღვლიანს.

შემოღამებას ალბათ შევხვდები

და განთიადზე ცრემლებს ავკრიფავ…

 

ვეღარ გავუძლებ ალბათ სიცივეს,

უმზეო დღეს და ყინულზმანებას…

სითბოს, სიყვარულს და მზეს მოვითხოვ

და ჩემი თხოვნით იაც ამოვა…

 

ამოვა ია და ისე თითქოს,

აღარაფერი არ იყოს ცივი…

ვივლი ქუჩებში უმისამართოდ,

მე მზესთან ერთად ღიმილით ვივლი!..

 

 

2007 w.

 

ცის-ფერი ცა ანუ გავუშვი დასასვენებლად სალოლა

Posted: ივლისი 25, 2010 | ავტორი: | Filed under: შენ გწერ :) | Tags: , , , , , , , | 1 კომენტარი

გავუშვი სალოლა დასასვენებლად და სულ მე ჩავიბარე ეს მზიანი წვიმის და ალუბლების თავშესაფარი… დღეს შემოვიხედე და მივალაგ-მოვალაგე რაღაცეები…მტვერი გადავწმინე, ალუბლებს მოვეფერე – არ უნდა იგრძნონ რომ წასულია მზიანი წვიმა…

მერე ლოგინის ქვეშაც შევიხედე და სულ ძველი ჩანაწერი აღმოვაჩინე…

ამოდის და მოდის მზე…
მერე მთელი დღე უაზროდ დავდივართ, უაზროდ ვკარგავთ წამებს, წუთებს, საათებს, დროს… ჰაერში ვფანტავთ სიტყვებს და არ გვესმის, რომ იმ ერთხელ ნათქვამის უკან დაბრუნებას ვერასდროს შეძლებ, ამიტომ უნდა გაუფრთხილდე… თითოეულ სიტყვას…
ვჩხუბობთ… განვიცდით… ვგრძნობთ… სისულელეებით ვიტენით თავს და ჩვენს გვერდით უბრალოებებში ვეღარ ვამჩნევთ ბედნიერებას რაღაც არარსებულსა და მაღალს გამოკიდებულნი. გამუდმებით დაბლა ვიყურებით, თითქოს რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი დაგვეკარგოს. ვეძებთ, მაგრამ იმასაც უაზროდ. არადა მართლა დავკარგეთ – სიყვარული, ადამიანობა დავკარგეთ, გრძნობები, სურვილები დავკარგეთ, აზრები და ოცნებები დავკარგეთ და ეხლა პარაზიტებივით სხვისი ოცნებებითა და ფიქრებით ვარსებობთ… დავეწაფებით ხოლმე ვიღაც სხვას და დაუნდობლად ვსვამთ მის ენერგიას, სიხარულს, ოცნებებს, შემდეგ კი გამოყენებულსა და ამოწურულს მივაგდებთ ხოლმე… მარტო ვტოვებთ…
ყველაზე მტკივნეული ეგ უფუნქციო მარტოობაა…
შემდეგ ისევ უაზროდ მინას მივაჩერდებით ხოლმე და თავდახრილნი დავდივართ…
კარგად რომ არ გიცნობდეთ იმასაც ვიფიქრებდი თავის აწევა ცხვენიათ – მეთქი, მაგრამ თქვენ სირცხვილზე რა იცით… მიწის ჩიჩქნაში ატარებთ დროს…

^ ^
დღეს ცას ავხედე… ისეთი ლურჯი იყო, ისეთი ნათელი…
თვალს მჭრიდა მისი სისუფთავე და სინათლე… არც ზემოთ წასვლა მინდოდა, მაგრამ როცა ფესვგადგმულად ლურჯ ცას ვხედავ თავის შეკავება ცოტა არ იყოს ძნელია…
როგორ მინდა ყველა თავდახრილს თავი მაღლა აგაწევინოთ და დაგანახოთ ის ცა – ლურჯი რომაა და უძირო…
რატომ ვერ ხედავენ?!
უსასრულობის, ოცნებების, სიყვარულის ცა…
მივდიოდით მე და ცა მზისფერ ბილიკზე ხელჩაკიდებულნი და მე უკვე აღარ მეშინოდა… მარტონი ვიყავით მე და ცისფერი ცა… მაღლა ყოველ ნაბიჯთან ერთად ვგრძნობდი ჩემს არარაობას და ცის სიდიადეს… ჩემს უსარგებლობას…
მე ცის მესმოდა…

მერე უცებ ბილიკი გაქრა და ცამ ხელი გამიშვა…
მტკივნეულად დავეცი…
ირგვლივ აღარც უსასრულობა იყო და აღარც მზისფერი ბილიკი…

უბრალოდ ზარი დაირეკა…

სიკვდილის რეპეტიცია…

Posted: ივნისი 7, 2010 | ავტორი: | Filed under: განწყობა წყობა ბა... :), ჩემეული ჩანახატები... :), problem... | Tags: , , , , , , | 29 Comments

ოთარ ჭილაძე:     “…. ბავშვები საერთოდ ბევრს ფიქრობენ სიკვდილზე, თანაც დიდებისგან გა ნსხვავებით, არა მარტო აშინებთ საკუთარი სიკვდილის წარმოდგენა, არამედ, რაც არ უნდა უცნაურად მოგჩვენოთ, სიამოვნებთ კიდეც. უფრო სწორედ, საკუთარი სიკვდილის წარმოდგენა კი არ სიამოვნებთ, მათი სიკვდილით შეძრწუნებული და გულმოკლული ახლობლების უცილობელ სიყვარულში დარწმუნება ანიჭებთ ბავშვებს ენით უთქმელ სიამოვნებას, ისინი განუწყვეტლივ მოითხოვენ ამ სიყვარულის დადასტურებას, ყველგან და ყველაფერში ამ სიყვარულის აღმოჩენას ცდილობენ.  და იმდენად ძლიერია მათი სურვილი და მოთხოვნილება, ძალაუნებურად, თითქმის შეუგნებლადაც იწყებენ სიკვდილზე ფიქრს, რადგან სიკვდილი ყველაფერზე უკეთესად გამოკვეთს და გამოაჩენს ხოლმე გრძნობას, რომელსაც ისინი ეძებენ და რომელიც სიკვდილის გამოჩენამდე სხვა წვრილმანსა და უმნიშვნელო გრძნობებშია გათქვეფილი…”

მეც რამდენჯერ მიფიქრია სიკვდილზე…   დედა.. მამა… მეგობრები… ყველა ტიროდა ჩემთვის ჩემ ფიქრებში.  სიჩუმე….   გულიდან მოდიოდა, მუცელს მწვავდა რაღაც გაურკვეველი.. მერე მოდიოდა, მოიწევდა თანდათან მაღლა  და სადღაც ყელში მეჩხირებოდა… მერე ისევ გაიელვებდა ცრემლიანი სახეები და… მიხაროდა!  და მერე  ჩემი თავი მეცოდებოდა ყველაზე მეტად…  თეთრი ყვავილებით მორთულ სასახლეში თვალდახუჭული…  თეთრი ყვავილები..  ყელში გაჩხერილი ბურთი შეიძვრებოდა და ცრემლებად გადმოედინებოდა.

და ვტიროდი.  დავტიროდი ჩემს თავს… ჩემს სხეულს. ჩემს  ნაადრევ სიკვდილს.  ყველას მაგივრად ვტიროდი…

და მერე გადიდოდა დრო… ისევ იღვიძებდა დილა…  ისევ ვგრძნობდი გრძნობების ნაკლებობას და ისევ…   ისევ ჩემს ფიქრებში გათამაშებული  სიკვდილის რეპეტიცია…  იცვლებოდა ყველაფერი, არ იცვლებოდნენ ადამიანები.. ისევ  ისე ხშირად და უფრო ხშირადაც ავიწყდებოდათ ერთმანეთი და “სხვა წვრილმანსა და უმნიშვნელო გრძნობებში გათქვეფილი” გრძნობა…

უკვე აღარ მერქვა ბავშვი..  უკვე აღარც უნდა მეტირა თითქოს..

უნდა მცნობებოდა, მაგრამ  რა ვქნა, არ მინდოდა დამეჯერებინა და    ასეთი შემეცნო სამყარო…  და ისევ ვკვდებოდი..  და თითქოს ამით შურს ვიძიებდი  სიყვარულისგან დაცლილ გაციებულ ადამიანეზე. მთელ სამყაროზე…

ახლა ხომ მაინც აღარ ვარ ბავშვი…  ან შეიძლება ჯერ კიდე ვარ თუმცა რა აზრი აქვს… მე ისევ ვტირი.  და ისევ ისე ძველებურად ვმართავ ხოლმე ჩემი სიკვდილის რეპეტიციას….

წლები ქცეულან ფიქრებად…

Posted: თებერვალი 24, 2010 | ავტორი: | Filed under: ჩემეული ჩანახატები... :) | Tags: , , , | დატოვე კომენტარი

უკვე ზამთარია.. თეთრი და მყუდრო ზამთარი… გაიარეს. გაფრინდნენ წლები. ვეღარც დააბრუნებ… შემომრჩა        მხოლოდ მოგონებები, ტკბილზე ტკბილი და მწარეზე მწარე… თურმე მიცხოვრია!

თავის დროზე მოსულა ზამთარი…

არაფერზე მწყდება გული, არაფერს ვნანობ, თუმცა… არა, არაფერი! არაფერს ვნანობ! მახსოვს კი და მაგონდება, მარგამ არ ვნანობ…

გავიდნენ წლები..

გაფრინდა დრო…

წაიყოლა სიჭაბუკე…

მაგრამ… დატოვე ფიქრი.. მოგონება.. ღიმილი…

…ძალიან ლამაზი იყო! უსინდისოდ ლამაზი… იგი იყო ქალი და გრდზნობდა ამას. იყო ქალღმერთი, კაცების თვალებით გარშემორტყმული. იყო ქალი-კაცის თვალი!..

ქუჩა იზნიქებოდა, წელში ტყდებოდა და სუნთქვაშეკრული უგდებდა ყურს მის ნაბიჯებს. ის კი მოდიოდა.. ქალი ლამაზი, სათნო და კეთილი.. ქალღმერთი.. კაცის თვალი!..

მერე იყო შემოხედვა..  ღიმილი და სიყვარული დიდი, დიდი, დაუვიწყებელი..

როგორ მიუწვდომელი მეჩვენებოდა?! მიუწვდომელი არ აღმოჩნდა მაგრამ დარჩა სამუდამოდ მოსაგონებლად..

ეხლა კი ზამთარია.. უკვე ზამთარი…

თეთრი და მყუდრო..

უკვე გვიანია, ყველაფერი გვიანი!

გამასწრეს…

გამიფრინდნენ წლები.. წავიდნენ და დამიტოვეს ფიქრი… მოგონება… ღიმილი..


წლები გავიდა და იქცა ფიქრებად…

ზამთრის ბოლომდე ფიქრებად…


2007 წ