უსაქმურობის ერთი დღე :|

ნანატრი ხუთშაბათი.

მაღვიძარამ,  ჩვეულისებისამებრ, 07:15–ზე დარეკა.  გამოვრთე და კედლისაკენ გადავბრუნდი.

11:30–ზე ავდექი.

ერთ ხანს პიჟამოებით ვიბოდიალე. ჯერ ოთახებში, მერე ინტერნეტში.

ყველაფერი ისე იყო, როგორც ვნატრობდი, ერთი ეგ იყო რომ ჩაის ჭიქა არ მეჭირა ხელში…

მერე ჩემთვის კარტოფილი შევწვი და ხელი ზედ არ მივაყოლე  🙂

მერე ისევ ბოდიალი.

უქმე ხუთშაბათი!

მივხვდი რომ მძაგს!

მირჩევნია 08:15–ზე მაღვიძამ დარეკოს და მე გამოვრთო და სინდისმა შემაწუხოს ამის გამო.   მერე დედა ოთახში შემოვიდეს, პროცესორზე გაკრულ ჩემს ლექციების ცხრილს შეავლოს თვალი და მითხრას რომ დამაგვიანდა!

წამოვიზლაზნო.

რაც ხელში მომხვდება ჩავიცვა.

მერე ხელში მოხვედრილი აღარ მომეწონოს და კიდევ ერთხელ გამოვიცვალო.

ჩაი ორ წამში გამოვცალო.

უკვე ჩაცმული ფეხსაცმელები გავწმინდო (დედა მაპატიე, ვერ შევეჩვიე სახლში მოსვლისას გაწმენდას და არა მეორე დღეს, გასვლის წინ : ) ).

მერე ერთი საათი გზაში და ლექციაზე დაგვიანებით შესვლა და ლექტორის შემოხედვისას ჩემი იდიოტურად გაკრეჭილი და გამოუძინებელი სახე..

საღამოს ლექციების შემდეგ რეპეტიციები.  ბავშვები, რომლებიც უბრალოდ მიყვარს.  ❤

დღეს კი…..

1. ჯერ კიდევ თმებდაუვარცხნელი კომპიუტერტან ვზივარ.

2. ლოგინი ასალაგებელი.

3. სახლი დასალაგებელი 🙂

4. “ნადირობა ცხვარზე” დასამთავრებელი, არადა დღეს ბიბლიოთეკაში უნდა დავაბრუნო.

5. საღამოს თექაზე უნდა წავიდე, ჩანთის შეკერვა კი ჯერ ვერ დავასრულე 😐

6. ხვალ თუ არ წავალ სამინისტროში, შაბათ–კვირას ვერ მოვახერხებ, იქით კვირისთვის კი უკვე დაწერილი სტატია უნდა მქონდეს მაგიდაზე.

7. ზღვა ინფორმაცია მოსაძიებელი. 😐 მე კი გუგლის მაგივრად, ფეისბუქი მაქვს ჩართული.

უქმე ხუთშაბათი მძაგს! 😐

ყველაზე ტკბილი

რაიმე თბილი, მზიანი და იმედიანი პოსტი კარგი იქნებოდაო..

…………………………….

ჩემი სახლის ვრცელი და გრილი სადარბაზო.

ეზოს ბავშვების სასახლე –   პატარ–პატარა მინებიანი მაღალი ფანჯრით,  გრძელი კიბეებით და  ხის რიკულებიანი მოაჯირით.

…სადარბაზოს შესასვლელ კარში გაჭირვებით ვაფარებთ გრძელ, ალაგ–ალაგ ჩრჩილისგან ამოჭმულ ფარდას.

ფურცლებს პატარ–პატარ მართკუთხედებად ვჭრით და დიდი მონდომებით გამოგვყავს სულ რამდენიმე სიტყვა:

ბილეთი

დასაწყისი 5 სთ.ზე                              ფასი 20 თეთრი

გრძელ სკამებს ვამწკრივებთ სადარბაზოს შესასვლელთან და ფარდის ნახვრეტებიდან ჩუმად ვიჭყიტებით.

ნელ–ნელა ივსება სკამები და თითქოს ერთმანეთის გულისცემაც გვესმის.

..და მერე ვმღერით საბავშვო ბაღში ნასწავლ სიმღერებს, გამოთქმით და ხელების ნარნარი შლით ვყვებით ლექსებს, ( 🙂 ) ვცეკვავთ.

ბევრი ტაში და ყვავილები…

მეზობლები იღიმიან.

“კულისებში” ჩუმად ვიცინით და ერთმანეთს ვეხუტებით.

მოსაღამოვდა. ფარდას ვხსნით და სკამებს ვალაგებთ.

“ოცი.. ორმოცი.. სამოცი…..  ლარი..”

(“ოთხმოცი კაპიკი და კიდო მანეეთ, ტიტუუ რა ბევრიაა” 🙂 )

გვიხარია.

თავქუდმოგლეჯილები მივრბივართ.

5 წუთში ყველას ტკბილი, გემრიელი ჩუპა–ჩუპსებით გვაქვს გაბერილი ლოყები.

არ ვიცი, რამდენად თბილი, მზიანი და მითუმეტეს იმედიანი გამომივიდა ..

უბრალოდ ეს ჩემი ბავშვობაა.. ყველაზე ტკბილი  ❤