ლექციაში არეული ფიქრები…

Posted: მარტი 24, 2010 | ავტორი: | Filed under: სტუდენტური ცხოვრება | Tags: , , , | %(count)s კომენტარი

რამდენიმე წუთი დარჩამეთქი ვიფიქრე..        დავხედე.    4 წუთით მეტია…       ჯერ არ შემოსულა.   ხმაურია. შეიძლება ითქვას ყაყანიც.   მარტო ვზივარ გრძელ,   ყავისფერ მერხზე და ვწერ,   ვწერ…    გწერ…

ვითვლი წუთებს..    ველოდები.

–”ლექტორმა რამოდენიმე წუთი დამაგვიანდება”

საყვარელი ქალია. ორსული. ყველა ფეხმძიმე მესაყვარლება მე.


პასტა არ მომწონს. მახინჯად მეწერინება. 😦 [ 🙂 ]

… ნეტა როგორ შემხვდები?..

14:07 არის უკვე.

შენს ნახვამდე დარჩენილია ზუსტად 1 სთ და 23 წუთი.

მერე არ ვიცი.

გაგიღიმებ. ეს ვიცი მარტო.

მერე თვალებში ჩაგაკვირდები.. და მერე ვნახოთ.

მერე შენზეა…


ლექტორი ჯერ არ შემოსულა.   ესენი რატომღაც ჩაწყნრადნენ.    აღარ ითქმის “ყაყანი.”

……. აი, ისევ დაიწყეს 🙂


მე ყოველთვის მინდა ხოლმე შენი ნახვა. წინადღის კამათის  შემდეგაც კი… მაინც მინდა. იმიტომ რომ…


და მგონია რომ შენ ყოველთვის კამათის შემდეგ, შიშით მოდიხარ ჩემთან.. იმის შიშით რომ ისევ ვიჩხუბებთ და ამიტომ არ გინდა..


მე პირიქით. შერიგების სიხარულით მოვდივარ ხოლმე..

” …ცოტა ხანი დამაგვიანდება, არ დაიშალოთ, წყლები დავღვარე, ავწმენდ და მოვალოო” – საშინლად ხუმრობს  სანდრო…


მოვიდა ლექტორი.

როგორ გაღიმებული შემოვიდა…

ფეხმძიმედაა..


ვსიო დავიშალეთ 😉


14:15 სთ.


პ.ს. 15 წუთი დაუგვიანია..  მე ვპატიობ :*


შეგვასვენა.

შარვალი არ უხდება. და მუცელზე ის ზოლი..

მაინც საყვარლად იღიმის.

ეხლა სემინარი დაგვეწყება.

მეზარება.

დავრჩები მაინც, უნდა გნახო…

ნეტა სად ხარ?

უკან გალაკტიონის “თოვლს” კითხულობენ.

დღეს უკვე მეორედ ვუსმენ გალაკტიონს.

დილით ლექტორმაც “უხვად” მოიშველია.

ხო მართლა. ხვალ “ვარდისფერ ავტობუსს” დავესწრები. მგონი……


………………………………………….


პ.ს.          …აქ არ მთავრდებოდა…    მერე კიდევ იყო ჩემს ფურცელზე ვრცელი ჩანაწერი.    არ მინდა აქ გადმოტანა და გამომზეურება.   ჯერ ადრეა..   არ მინდა კიდევ შევცდე…


ისე უბრალოდ.

მარტის ფერადი ქოლგები…

Posted: მარტი 16, 2010 | ავტორი: | Filed under: მზიანები | Tags: , , , | 12 Comments


მიყვარს ქოლგები… დიდები.. ფერადები… გამჭვირვალე… ყვავილებიანები…

არამც და არამც შავები!!!

მიყვარს ქოლგები წვიმაში.. მზეში… მინდორში… პლაჟზე…

მიყვარს შხაპუნა წვიმა და მზიანი ქოლგები….

თაკარა მზე და ეშმაკუნა თავშესაფარი… 😉

მინდორი და სირბილი….    ქოლგით..    რა მოხდა მერე   😉

მიყავრს ჩემი ვარდისფერი ქოლგაც.. : )

და კიდევ იცი რა მიყვარს…  : )     ეს…   ერთი ქოლგის ქვეშ… :*


სოკოებიც ალბათ ამიტომ მიყვარს.. : )

ოღონდ შხამიანი ლამაზი სოკოები …

რო ვერ შეჭამ ისეთი და რო არც მოწვეტ ამის გამო  😀

მხიარული მარტის მხიარული წვიმების თანამგზავრი ფერადი ქოლგები…

მიყვარს ტყუილად წამოგებული ქოლგები…

მხიარულად მოცეკვავეები გაზაფხულის  წვიმაში…      შენთან ერთად…

ჩუმი, გაწუწული მესაიდუმლეები…

“წვიმის წყლით თუ თმებს დაიბან, ოქროსთმიანი იქნებიო” – გამიგონია და …..


ჩემი მხიარული, ფერადი და მესაიდუმლე ქოლგები მიყვარს….

სტუდენტური პროტესტი :D

Posted: მარტი 15, 2010 | ავტორი: | Filed under: სტუდენტური ცხოვრება | Tags: , , | 7 Comments

როდესაც საქართველოს მოსახლეობის დიდი ნაწილი შეშინებულ-შეშფოთებულ-აღელვებულ-დაძაბული და ა.შ. იყო, მე გაგებაში არ ვიყავი რა ხდებოდა, უკვე “შემთვრალ სადღეგრძელოებს” ვუსმენდი და შამპანურს ვყლურაწავდი 🙂 მაშინღა გავიგეთ რა ხდებოდა როცა იუბილარის ბიძა შემოვიდა და სიცილი-ხარხარში მოგვიყვა რომ თურმე ერთ შეშინებულ მეზობელს “პოპულიდან” სურსათი გამოუზიდავს და ოჯახთან ერთად გარბოდა 😀 რა თქმა უნდა ბახუსის და “ინფორმაციულ ვაკუუმში” ყოფნის გამო  კარგად ვერც გავიაზრეთ რა მოხდა და გავაგრძელეთ “ყლურწვა” 😀


საცოდავი დედაჩემი.. თურმე ამ დროს ხან ჩემთან დარეკვას ცდილობდა და ხან ჩემ დასთან..  😦  უშედეგოდ..   ჩემი ლამაზი დედიკო…


აგორდა პროტესტის ტალღა “იმედის” წინააღმდეგ და რა თქმა უნდა არც სტუდენტები ჩამორჩებოდნენ!   დღეს ლექციის მერე უნივერსიტეტის მე- 6 კორპუსიდან გამოსულს   “გზა გადამიკეტა და მოძრაობა შემიფერხა”   😀  რამდენიმე ათეული სტუდეტის გამოსვლამ.   საპროტესტო აქციის ლოზუნგი იყო   ” ნუ იტყუება იმედი!”

იქ ნახავდით როგორც მომავალ ჟურნალისტKებს, რომლებიც ზემოთ ნახსენები ლოზუნგის თითოეულ ასოს ინაწილებდნენ,   ფურცლებზე წერდნენ და თანმიმდევრულად ლაგდებოდნენ,   ასევე მოცლილ სტუდენტებს რომლებიც სკანირებდნენ “ძირს მატყუარა “იმედი” და სემინარებსაც “საპატიო” საბაბით აცდენდნენ   😀

თქვენი მონა-მორჩილი  კი ამ დროს ცოტა მოშორებით ვიდექი და ველოდებოდი ერთ ვაჟბატონს რომელიც საეჭვოდ ცუდად იგვიანებდა და ზუსტად მაგას დააბრალეთ ეხლა რომ მე იმაზე გაბრაზებულმა და “განერვიულებულმა” ( 😀 ) ვეღარ მოვიფიქრე სურათების გადაღება  “მასობრივი საპროტესტო აქციისთვის”   რომელში მონაწილეთა რაოდენობა ჭეშმარიტ პროტესტანტებთან,   მოცლილ სტუდენტებთან და უბრალოდ გაკვირვებულსახიან გამოვლელებთან ერთად სულ დიდი 50 კაცს არ აღემოტებოდა 😀

მოკლედ ასე იყო თუ ისე მთავარია რომ “იმედმა” “იცუღლუტა”, (არ გამინაწყენდეთ ასეთი უმსუბუქესი შედარებისთვის, არ მინდა პოლიტიკური ჭრილი და აღშფოთების მწვერვალი…)   -სტუდენტებმაც “იცუღლუტეს”..

და მე კი ამ დროს ვიდექი და ველოდი… 🙂



მოვიდა 15 წუთის დაგვიანებით… 🙂

“მითხარი ჩვენს ქუჩაზეც გამოიდარებს მალე…” ანუ უპირადესი პოსტი.. :)

Posted: მარტი 5, 2010 | ავტორი: | Filed under: ჩე_მზე | Tags: , , , | 3 Comments

გუშინ ერთ-ერთ ლექციაზე კიდევ ერთხელ შეგვახსენა ლექტორმა რომ ადამიანი არის ამოცნობი ფენომენი და სწორედ ამიტომ სიტყვა “ადამიანი” არის ტერმინი და არა ცნება!    მთავარი აზრი “ადამიანის” ტერმინობისა კი ის იყო რომ სხვადასხვა სფერო სხვადასხვანაირად იაზრებს და განიხილავს მას.. მაგრამ მე ახლა არ ვაპირებ იმ ლექციის მოყოლას..

უბრალოდ მინდა გითხრათ რომ ადამიანი მართლა ამოუცნობია! ერთ-ერთი ამის დამადასტურებელი კი მისი ხასიათის სწრაფი ცვლაა.. რომელიც მე  დღეს  (და არა მარტო დღეს) ჩემს თავზე გამოვცადე….

გაგვიძებისთანავე skype-ს ვეცი და ჩავრთე, მერე კინაგამ ნერვოზი დავიმართე რო აღარ და აღარ შემოდიოდა..  მერე  შემოვიდა.. ვიჭუკჭუკეთ 🙂 მერე ვეკაიფეთ ერთურთს.. მერე გაბრაზების პირას ვიყავით… მერე ვიყვირე.. ტელეფონს ფრენა ვასწავლე 🙂 … გავაშანშალე მესიჯი “დავშორდით”, მაგრამ არ გავაგზავნე.. მერ სხვა რამე გავაგზავნე…  ტირილიც თავისთავად..  დრამატული მომენტები…   მერე თბილი სიტყვები..  მერე ისევ მწარე..  შიგადაშიგ ტირილი…  ბოლო იმედიანი სიტყვა..  და რომ იმედი მართლა ბოლოს კვდება!..

მერე სიწყნარე..   მარტო მუსიკა…   სტატუსი:   “დრო რომელსაც სულს ვერ დაავიწყებ, დრო რომელიც აღარ განმეორდება”.. და ცოტა მოგვიანებით :   “მითხარი ჩვენს ქუჩაზეც გამოიდარებს მალე…”


და ეს ყველაფერი მხოლოდ 11:30-დან 12:30-მდე… 🙂

ყველაფერი:  ღიმილი..   კოცნა..  გაცეცხლება..   ტირილი…   სითბო..   კივილი   (არავის გესმოდათ ჩემი კივილი?) ტკივილი..   სიმშვიდე  და  ისევ ღიმილი… 🙂

იცვლებოდა ხასიათი და ემოციები  მაგრამ ერთი მაინც უცვლელი იყო.. გულში სიყვარულის გრძნობა..   🙂

ჩვენს ქუჩაზეც გამოიდარებს მალე….

“მარტია, მარტია… ენძელებს მაყრიან…”

Posted: მარტი 1, 2010 | ავტორი: | Filed under: მზიანები | Tags: , , , | 6 Comments

მიყვარს გაზაფხული!

ან ვის არ უყვარს თეთრად და ვარდისფრად აფეთქებული ხეები…    მხიარული წვიმები და ანცი მზე…   🙂      გულის უცნაურად ფეთქვა და ჰაერში ყვავილებისა  და წვიმით დასველებული მიწის სუნი…


თუმცა ეს ყველაფერი ჯერ ცოტა ადრეა..   🙂    ჯერ მხოლოდ გაზაფხული შემომარტდა…  🙂

“მარტია, მარტია, ენძელებს მაყრიან…

სიცოცხლე ლამაზი როგორ მიხარია.. ”

რამდენიმე დღეა ამეკვიატა  ბავშვობისდროინდელი ლექსის სტრიქონები.. 🙂


მიხარია…   მიხარიააააა…    მიუხედავად იმისა რომ  დღეს 1 მარტია და არც ანცი მზისთვის მომიკრავს სადმე თვალი, არც მხიარული წვიმისთვის… არც ყვავილების და მიწის სურნელი მიგრძვნია სადმე…

ხო მართლა..   🙂

ჩემს ქუჩაზე ჯერ კიდევ 2 დღის წინ შევამჩნიე აყვავებული ჭერმის ხე..   🙂

გული კი უკვე 5 თვეა რაც  უცნაურად მიცემს… :*