…სანამ შენ სიგარეტს ეწევი! :)

ჩემი ძმა რომ უზომოდ მიყვარს და მის გარეშე არ შემიძლია, უკვე ძველია.
ძველი კი არა, ეს (მგონი) ყველა და-ძმისთვის ასეა…
მაგრამ მაინც, ამის მიუხედავად, არსებობს მომენტი, როცა ფიქრობ, თუ რატომ არ უნდა გყავდეს სახლში პატარა ძმა?! 😀

1. გამუდმებით მოგთხოვს დასვა კომპიუტერთან.

2.მოგბაძავს და თვითონაც გააკეთებს ბლოგს 🙂

3. აუცილებლად შეგიჭამს ნერვებს და კომპიუტერის მეხსიერებას რაღაც უაზრო თამაშებით :X

4. “გაიძულებს” გაგამეორებინოს კარატეზე ნასწავლი ილეთები 😀 :X

5. ღამის 12 საათზეც რომ მოხვიდე სახლში, მაინც დაგელოდება და შეგამოწმებინებს ქართულის თემას.. :* 🙂 so sweet..

6. არხი “საქართველო” ტელევიზორის ეკრანებს არ მოსცილდება..

7. დილით, როცა საქმე არაფერი გაქვს და გემრიელად გამოძინებას აპირებ, აუცილებლად გაგაღვიძებს ჯერ მაღვიძარა და მერე დედის ხმა: “სანდრო, ადექი სკოლაში გაგვინდებაა!”

8. დედა დაწოლის წინ ბოლოს იმას აკოცებს 😐

9. ზაფხულში სულ კუდში დაგყვება (საბედნიეროდ, საიდუმლოს გინახავს 😀 თუ შემთხვევით არ წამოცდება ხოლმე 😀 )

10. ძმის გამო გედაქალებიან 12 წლამდე ასაკის გოგოები 😀 😀 “სალიკუნაა” lool

11. სახლის ტელეფონზე შენ უკვე თითქმის აღარავინ გირეკავს 😐 (სამაგიეროდ არც გაკვეთილების ჩანიშვნისთვის გაწუხებს ვინმე :happy:

12. გაიძულებს ეთამაშო ჭადრაკი, თან იქამდე, სანამ არ მოუგებ.. (ანუ დაუსრულებლად 😐 ვერასდროს ვუგებ 😦 )

13. გთხოვს დააჭრა ფრჩხილები, მაგრამ მოითხოვს, არ ატკინო!

14. იბუზღუნებს იმაზე მეტს, ვიდრე შენ წარმოგიდგენია 🙂

15. არ დაივიწყებს ფულს, რომელიც როდესღაც “ესესხე” 😀 😀 პროცენტებსაც დაუმატებს 😀

და ბოლოს… რატომ არ უნდა გყავდეს სახლში პატარა ძმა?  

სანამ შენ სიგარეტის მოსაწევად გახვალ და ფეისბუქს ჩართულს დატოვებ, შენს მაგივრად არავის მიწერს: იცი რა, ჩემს ძმას მოსწონხარ, სულ შენზე ლაპარაკობს და მე თუ მკითხავ უყვარხარ კიდევაც!.. 😉

p.s.ეს ბოლო, რა თქმა უნდა, სანდროს არ ეხებოდა.. უბრალოდ შეგონება, მიაქციეთ ყურადღება პატარა ძმებს, ხშირად თქვენს მოწონების ობიექტთან ჩამშვებებად გევლინებიან 😀


ის, რაც ყოველდღე უნდა მეწერა : )))

ჩემს ბლოგს დააკლდა ჩემი ხელი..  თუმცა არამარტო ბლოგს დავაკლდი, სემინარებსაც 🙂

ჩემთან კი ისეთი ამინდებიაა….

მზის და წვიმის სუნიანი… 

ბევრი ღიმილით და თავდავიწყებამდე სიცილითაც.

ეთნოგრაფიულ მუზეუმამდე ვაკს პარკიდან ფეხით აბოდიალებული და წვიმაში გაწუწული.  

ყვითელ ავტობუსში ამღერებული და მგზავრების გაოცებულ სახიანი.

წყნეთის ნაძვებიანი…

ვეკოს დაბადების დღის ტორტიანი.

ჩემი თამუნას მუცელში მჯდომი მზეთუნახავიანი.

KBH–ის  “პრაგონიანი”  : )

იმედის დილაში სიცხიანი საინფორმაციოს წაყვანიანი.

სტუდენტურ დღეებიანი

და  “სალომე ჩხეიძეს მოსწონს ეს” – იანი  : ))))))

მეთი აღარ მახსოვს 😦

სახლს ყველაზე მეტად დავაკლდი მგონი –  მთელ დღეს გარეთ ვატარებ 😐  ეს ყველაზე  მეტად არ მომწონს.  სახლი საასტუმროსავით გავიხადე, დილით ვსაუზმობ, ვიცვამ და მივდივარ, ღამე მოვდივარ, ვვახშმობ და ვიძინებ : )

აღარ ვიცი რა ხდება სანდროსთან სკოლაში და კარატეზე.

არც ის ვიცი წესიერად, როდის მოდიან ჩვენთან სახლში ვეკოს “სადედამთილ–სამამამთილ–საბებიო” 🙂

დედიკოს როდის აქვს საბავშვო ბაღში გამოსაშვები ბავშვების ზეიმი?

მამიკო როდის ჩამოდის ყაზბეგიდან? …

და კიდევ ვინ იცის რამდენი რამე გამოვტოვე.

მაგრამ ალბათ ღირდა…

გაზაფხულის წვიმით გაწუწული, თმებში ყვავილებით და ხელში იასამნით რომ ჩამოვედი ეთნოგრაფიულიდან და ჩემებს რომ შევხედე, მაშინ გამიელვა თავში, ბედნიერი ვარ!..

……………………………………………………

ყოველ ღამე, თუნდაც 12 საათი იყოს და მაშინ მოვიდე, სანდრო ძველებურად მელოდება მე და მეკითხება:  “სალო, ეს ასე დავწერო?”

ვითომ ნერვები მეშლება, რომ მე მელოდება,  არ დაუწერია უჩემოდ და ვუბრაზდები..

თან მიხარია.

მელოდება ❤