მზიანი დღე ფანჯრებს იქით…

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

…გუშინდელი ღამის მიუხედავად ადრე იღვიძებ. 2 დღეა, სამსახურში აგვიანებ. ’’იქნებ დღეს მაინც გამოვასწორო’’. გიკვირს როგორ შეძლო შენში გაღვიძებულმა პასუხისმგებლობის გრძნობამ შენი ასე ადრიანად გაღვიძება და სახლის კარს იხურავ.

…დროზე მიხვედი.

გარეთ მზეა.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

..ასე მგონია სკაში ვარ. ოღონდ ნაკლები ზუზუნით. კომპიუტერები. ადამიანები. კომპიუტერები. ადამიანები. ადამიანები. ადამიანები….

ასე მგონია, თითოეულზე მოთხრობა დაიწერებოდა.

ფანჯრებზე გისოსებია. შიგნიდან ჟალუზები.  და მზის სხივები მაინც აღწევს.

მზეა…

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

გვერდით ოთახიდან ბიჭის რაღაცნაირად სასიამოვნო ტემბრი ისმის.  …ჯერ კარგად არ იცნობ. უბრალოდ, მოსვლისას გამარჯობას ეუბნები ”საზოგადოდ”, წასვლისას კი  ”ნახვამდის”-ს   –  რატომღაც, იშვიათად..

… მერე გეჩვენება, რომ გაზაფხულის სუნი იგრძენი.

კომპიუტერის ეკრანს უყურებ და ფიქრობ:  ’’მზიანი დღისთვის სამსახურის გისოსებიანი ფანჯრებიდან ყურება  ყველაზე დიდი ბოროტებაა!’’

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

”-გიყვარდა ბავშვობაში მაჭკატები?

– ჰო, მაგრამ  ეხლაც არ ვიცი რისგან კეთდება. მახსოვს რომ პეპი იატაკზე აბრტყელებდა..

-ხოდა, ესე იგი იატაკზე კეთდება 🙂

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

…თუ ვინმე ნახევრადხუმრობით გეტყვით, რომ აგერ უკვე 2 წელია ყოველდღე კლავ, იცოდე, რომ არ უნდა კითხო რატომ…  მერე შეიძლება შენ თვითონ გეტკინოს…

და გარეთ მაინც მზე იქნება. უბრალოდ.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

მზიანი დღე არ შეიძლება უბრალოდ დამთავრდეს.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

’’მიყვარხარ, მიყვარხაააააარ.. და ის, რომ დავიკარგე, იმას არ ნიშნავს რომ დამავიწყდი.’’

მერე აღარ იცი, რა უნდა თქვა…

ჩუმდები.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

მივდივართ, მივდივართ…  აღარ ვამბობ სად გავისეირნოთ.  მეკითხებიან სად წავიდეთ, მე მინი პროტესტის სცენას ვაწყობ და უბრალოდ მივუყვები რუსთაველს. არაფერზე ვბრაზობ, არც მწყინს. უბრალოდ ეგრე ვარ.

ორი მზე მომყვება გვერდით, ჩემი და ჩემი.

ვხვდები, რომ დღეს ვაშხამებ…

მაინც ვაგრძელებ ჩემსას და მივდივართ, მივდივართ.. უბრალოდ.

მზე აღარ არის, სამაგიეროდ მაქვს მზესუმზირა.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ვერავინ იტყვის ზუსტად როგორი შეგრძნებაა, როცა ქუჩაში შემთხვევით ორჯერ გხვდება ბიჭი, რომელსაც ბავშვობაში ერთი წლის მანძილზე გვირილების სურნელებიან წერილებს წერდი… უბრალოდ საკუთარ დღიურში. ორჯერ გხვდება და ვერცერთხელ შეგამჩნევს.

’’როდესმე ჩემს დღიურს წიგნად გამოვცემ და იისფერი ლენტით შეკრულს სახლის კარებთან დავუტოვებ,’’ – ამბობ და იღიმები. გარეთ მაინც მზეა.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

…შენზე მაინც არაფერს ვიტყვი, საერთოდ არაფერს.

შენ თვითონ უნდა ისწავლო რამის თქმა.

მე გამოზომილად ვეძებ შენთვის სათქმელ სიტყვებს, შენ – ნაპოვნი გაქვს, მაგრამ შენთვის იტოვებ.

იყავი ჩემთვის, სანამ მე გადავიფიქრებ.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

დავიღალე, რომ ხშირად ელოდებიან იმას, თუ  მე რას ვიტყვი.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

’’-ბუზღუნებ ეხლა შენ!

-ხო, ვიცი!’’

ვბრუნდებით.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

კიბეებზე ასვლისას ხელში ნარიყალის  ყვითლად აყვავებული ტოტები თრთიან.

’’ჩემს შვილებს აუცილებლად გამოვუცხობ ხოლმე მაჭკატებს…’’

სახლში ხარ, თბილა….

ჩემები მი–ყვარ–ხართ!!!

ამ წამს მოვედი ჩემი დაქალის ბოლო ზარიდან  და იმდენად დაღლილი დასიცხული ვარ რომ წესით ლოგინზე უნდა მივეგდო და დაახლოებით 1 საათი საერთოდ არ გავინძე, მაგრამ არ შემეძლო აქ არ დამეწერა ის განცდები რასაც ახლა ვგძნობ!

ჩემი სკოლა, ჩემი კლასი და ჩემები მომენატრნენ!!! დამაბრუნეთ რა!….

სკოლა ჩვენ წინა წელს დავამთავრეთ და ბოლო ზარი 31 მაისს გვქონდა. მგონი მთელ საქართველოში ყველაზე გვიან, ასე იმიტომ გადაიდო რომ გვიან დავიწყეთ რეპეტიციები და ძლივს მოვაბით თავი ყველაფერს. მაგრამ საბოლოოდ ისეთი მაგარი გამოვიდა რომ  ნუ რავიცი 🙂  თან რაც მთავარია არავითარი რეჟისორი არ გვყოლია 🙂   ხოდა კიდე რაც ყვეეეელაზე მაგარია, სცენიდან ჩამოვედით თუ არა ჯერ ეგრევე ჩვენ კლასში ჩვენი მარის დაბ. დღე ავღნიშნეთ და მეეეეერე  ჩავხტით ავტობუსში და 1 კვირიან  ექსკურსიაზე გავსქურეთ : ))))

ის 1 კვირა მართლა ყველაზე ლამაზი და დაუვიწყარი იყო ჩვენს ცხოვრებაში.   იქ ვშლიდით კარვებს სადაც დაგვიღამდებოდა და ასე ბოდიალით თითქმის მთელი საქართველო შემოვიარეთ 🙂

პირველად აბასთუმნის ტყეში დავბანაკით, ულამაზესი იყო იქაურობა და ფართედპირდაღებულები ვსუნთქავდით სუფთა ჰაერს 🙂

ცუდი  ის იყო რომ ძალიან მალე დაგვაღამდა და ფარნის შუქზე და ნახევრად სიბნელეში მოუწიათ ბიჭებს შეშის მოგროვება, კარვების გაშლა და ჩვენ კიდე საჭმლის გამზადება 🙂

ისე ცუდი კი არა ზუსტად მაგას ქონდა მუღამი 😉  ხო მერე ცეცხლიც დაინთო და ბოლოს მწვადებიც  წამოაცვეს სახელდახელო შამფურებზე 🙂  გული მიგვდიოდა ისე გვინდოდა და რომ შეიწვა ხელში სუკების ნაცვლად ქათმის მენჯები შეგვხვდა : ))))))  მერე როგორც იქნა დავლაგდით და დაღლილები გავეხვიეთ საძილე ტომრებში..  დილით ძალიან ადრე გამეღვიძა, ძალიან ციოდა..  ეხლა დაწვრილებით აღარ მოვყვები როგორ იბანავა მიშომ გაყინულ წყალში რომელშიც ჩვენ თითის ჩაყოფაც არ შეგვეძლო და კიდე ამდენ სისულელეს 🙂

აბასთუმნიდან დავიძარით ვარძიისაკენ, მანამდე კი გზაში მოვიანხულეთ ძალიან ლამაზი მონასტერი რომლის სახელიც სამწუხაროდ ჩემ დებილ თავს ეხლა უკვე აღარ ახსოვს 🙂  ვაიმე ვნახეთ ძალიან ბევრი თავის ქალა იქ  მოღვაწეების. ერთ–ერთმა ბერმა რომ შეგვატყო რომ ცანცარა და უაზრო ბავშვთა ხროვა არ ვიყავით, შეგვიყვანა საკურთხევლის გვერდით ოთახში და გვაჩვენა უხრწნელი ნაწილები იქ მოღვაწე ერთ–ერთი ბერის.. ეს იყო შოკი!  ნაწილები კი არა მთლიანი სხეული იყო ჩასვენებული.  სახეზე არ გადახსნა გადასაფარებელი, ცოტა დაგვინდო 🙂

ამის მერე წამოვედით ახალქალაქში სადაც გველოდებოდა ჩვენი  სუპერ სტარი კალათბურთელი კლასელი, რომელიც თამაშის გამო ვერ წამოვიდა ჩვენთან ერთად წინა დღით 🙂   გული გულობსო ამაზე იყო ნამდვილად ნათქვამი 🙂

ვაიმე ეხლა გადავხედე და ვნახე რომ უკვე ძალიან ბევრი დამიწერია და დარწმუნებული ვარ რომ არავინ მოიკლავს ამის კითხვით თავს 🙂

მოკლედ გეტყვით რომ აბასთუმნიდან წავედით ვარძიაში, იქიდან რაჭაში, რაჭიდან ცაგერში, მერე ქუთაისში, ქუთაისიდან ოზურგეთში და ბოლოს სარფით დავაგვირგვინეთ 🙂    არ შეიმჩნიოთ რომ  ზოგიერთი სურათი ოდნოდან არის ამოკოპირებული 🙂   ესეც რომ მაქვს მიხარია  🙂

ეს ხერთვისის ციხეა  🙂 ეს კიდე.. ვაიმე რა მჭირს სახელები მავიწყდება, ხერთვისის მერე  ვარძიამდე სანამ მივალთ იქაა ეს ეკლესია და  არ ფუნქციონირებს, და როგორც გავიგეთ თურმე რაღაც არასწორად ყოფილა აშენებული  და მაგიტომ

ვარძიის გვირილები